Włodzimierz Puchalski  1909-1979

Największą miłością mojego życia zawsze były ptaki.
Ptaki wiosną.

Pociągały mnie swoją lekkością, barwnością, tajemnicami życia.
A najsilniej chyba ptaki wodne.

Urodził się 6 marca 1909 r. w Mostach Wielkich koło Lwowa, gdzie spędził pierwsze lata swojej młodości. Uwielbienie dla przyrody wyniósł z domu rodzinnego. Pierwsze fotograficzne spotkanie Włodzimierza Puchalskiego z przyrodą miało miejsce już we wczesnym dzieciństwie. W wieku 13 lat młody Włodzimierz otrzymał od swego dziadka Hieronima Sykory pierwszy, jeszcze miechowy aparat fotograficzny. Od tej chwili fotografowanie stało się Jego drugą naturą. Mając 18 lat Włodzimierz Puchalski już odniósł sukces. W 1927 roku we Lwowie zaprezentował swoją pierwszą wystawę p.t. Żaba. Po ukończeniu szkoły średniej we Lwowie, Włodzimierz Puchalski odbył służbę wojskową we Włodzimierzu Wołyńskim, którą ukończył w 1931 roku. W tym samym roku rozpoczął studia wyższe na Politechnice Lwowskiej w Dublanach na wydziale rolniczo-leśnym, które ukończył z dyplomem inżyniera agronoma. Włodzimierz Puchalski począwszy od 1933 roku przez 3 kolejne lata był asystentem profesora Witolda Romera przy Katedrze Fotochemii Politechniki Lwowskiej. Obaj pracowali nad obróbką i montażem filmów. Lata 30-ste to czas kiedy Włodzimierz Puchalski realizuje swój pierwszy film pod znamiennym tytułem Bezkrwawe Łowy.
Przełomowym momentem w twórczości Włodzimierza Puchalskiego było zdobycie Pierwszej Nagrody w konkursie fotograficznym organizowanym w 1934 roku przez czasopismo Łowiec Polski. Lata 1933-39 były w twórczości Puchalskiego niezwykle owocne, jest to okres kiedy realizuje On nowe filmy i fotografuje zwierzęta polskich lasów. Tym samym Jego prace są szeroko cenione co pozwala Puchalskiemu nawiązać współpracę z magazynami: „Łowiec Polski”, ”Wszechświat” oraz amerykańskim pismem „National Geographic Magazin” Wielkim sukcesem potwierdzającym talent Puchalskiego było otrzymanie Złotego Medalu na Światowej Wystawie Łowieckiej w Berlinie w roku 1937 za zdjęcie p.t. Odyniec w zimie. Wtedy to fotograficzny styl Włodzimierza Puchalskiego stał się przedmiotem prasowych ocen i dyskusji.
„Film jakiego Polska jeszcze nie widziała” rozpisywali się entuzjastycznie recenzenci o wyemitowanym po raz pierwszy w styczniu 1939 roku w Sali kasyna we Lwowie filmie przyrodniczym Włodzimierza Puchalskiego. Projekcja „Bezkrwawych Łowów” była początkiem filmowej kariery Włodzimierza Puchalskiego.
Lata 1937-39 to okres kiedy Włodzimierz Puchalski jest asystentem profesora Kazimierza Wodzickiego (polskiego ornitologa, zoologa, wnuka Kazimierza hrabiego Wodzickiego) przy Zakładzie Anatomii Zwierząt i Histologii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, gdzie wprowadzili nowatorską metodę posługiwania się filmami i przeźroczami podczas wykładów uniwersyteckich. Obaj Panowie prowadzili razem badania, nad zdolnością orientacji i szybkością lotu bocianów białych. Wyniki badań zostały opublikowane w polskim czasopiśmie „Acta Ornithologica Musei Zoologici Polonici” dziś pod tytułem „Acta Ornithologica” Niewielka ilość nakładu czasopisma w większości uległa zniszczeniu w czasie II Wojny Światowej. Była to zapewne jedyna publikacja typowo naukowa, której współautorem był Włodzimierz Puchalski.
Puchalski stał się powszechnie znany i ceniony. Przyjmowany wielokrotnie przez prezydenta Mościckiego był dokumentalistą myśliwskich spotkań w Puszczy Białowieskiej. Podczas II Wojny Światowej pracował jako leśniczy w Puszczy Sandomierskiej. Po wojnie od 1946 roku organizował w Krakowie Instytut Filmowy. W roku 1949 Włodzimierz Puchalski rozpoczął pracę w Instytucie Zootechniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie stworzył dział dokumentacji foto-filmowej zwierząt. Od 1956 roku pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi na stanowisku operatora i reżysera.
W ciągu swojej pracy twórczej zrealizował ponad 60 filmów, za które otrzymał wiele nagród w Polsce i za granica między innymi: w Londynie, Rzymie, Mediolanie, Edynburgu, Lipsku.
Podczas przypadającego na lata 1957-58 Międzynarodowego Roku Geofizycznego Włodzimierz Puchalski został zaproszony do udziału w dwóch wyprawach naukowych na Spitsbergen.
Na ostatnią wyprawę w 1978r. wyjechał Włodzimierz Puchalski na Antarktykę z ekspedycją Polskiej Akademii Nauk. Tam pracował nad realizacją założeń programowych. Wyprawa Antarktyczna miała zaowocować w filmy dla telewizji a także materiał dla Polskiej Kroniki Filmowej. Włodzimierz Puchalski był najstarszym członkiem załogi. Zespół medyczny przygotowujący ekipę do wyjazdu był zdecydowanym przeciwnikiem uczestnictwa przyrodnika w wyprawie.
Jego stan zdrowia nie był zadowalający, decyzja o wyjeździe została podjęta na własne ryzyko.
19 stycznia 1979 roku podczas wykonywania porannych zdjęć Włodzimierz Puchalski zasłabł, stracił przytomność i zmarł. Natychmiastowa pomoc medyczna nie przyniosła rezultatu.
Został pochowany w antarktycznych lodach południa. Jego grób góruje nad Polską Stacją Badawczą im. Henryka Arctowskiego na Antarktydzie.


„Ten człowiek kochał przyrodę nie tylko sercem ale poprzez całą swoją działalność, nieomal każdym kadrem filmu czy zatrzymaną w ruchu fotografią. Przyroda jest u niego bohaterem wspaniałym, niedoścignionym w doskonałości i niepoznanym w swych tajemnicach. (…)”


Źródło:
1. Acta Filmologica Tom pod red. Macieja Łukowskiego, Łódź 1982,
2. Księgozbiór Włodzimierza Puchalskiego, aut. Jadwiga Zielińska, Kraków 2008.

Linki:

Włodzimierz Puchalski. Wspomnienia pełne wróbli

XIII MFFP im. Włodzimierza Puchalskiego w Łodzi

Włodzimierz Puchalski gościnnie u Artura Tabora

Włodzimierz Puchalski - Myśliwy bezkrwawych łowów